Post: #1

Słowem wstępu. Taki temat chodził mi po głowie już dobrych parę lat, ale nie miałem zbyt dużej sposobności by z kimś o tym podyskutować.

Tak więc, zacznę może od tego co dla mnie liczy się bardziej. Nie każdemu się to musi spodobać, ale zwycięstwo. Nie rozumiem ludzi, którzy twierdzą, że nie jest ono najważniejsze. Jeżeli startuje się w jakichś konkursach, zawodach i tak dalej zawsze z myślą o wygranej, a nie o tym, że czwarte miejsce nie jest takie złe. Swoją drogą jest, bo nawet nie dostało się do czołówki. Tak samo drugie, bo odpadło się na ostatniej prostej. Dam sobie rękę uciąć, że każdy lubi wygrywać i jest to normalne - przecież włożyliśmy sporo wysiłku w przygotowania.

Ale przecież halo, człowiek uczy się na błędach. Owszem, po przegranej dowiadujemy się, że byliśmy za słabi, więc zaczynamy trenować tylko, że jest jeden szczegół - ten kto nas pokonał także trenuje i można przypuścić, że dzieląca nas przepaść pozostaje taka sama.

Ostatnim, najgorszym chyba argumentem jest fakt, że o tych co zajęli czwarte, szóste, pięćdziesiąte miejsce nikt nie pamięta.

Post: #2

Eh, jesteś pesymistą?

szogu3 napisał(a):Jeżeli startuje się w jakichś konkursach, zawodach i tak dalej zawsze z myślą o wygranej

Niekoniecznie, to nie jest zasada. Za przykład posłużą moje perypetie na battlegroundach w WoWie - wiem, że będę lamił, że na pewno nie będę najlepszy, ale robię to po to, żeby sprawdzić ile umiem, na co mnie stać i co jeszcze muszę ogarnąć.

szogu3 napisał(a):a nie o tym, że czwarte miejsce nie jest takie złe. Swoją drogą jest, bo nawet nie dostało się do czołówki. Tak samo drugie, bo odpadło się na ostatniej prostej.

Stąd moje pytanie o pesymizm. Czwarte miejsce > setne miejsce; drugie miejsce > trzecie miejsce > czwarte miejsce i tak w nieskończoność. Jeszcze NIGDY nie miałem tak, że jak zająłem drugie miejsce, to smutek bo nie pierwsze. Chociaż ja (również) jestem pesymistą xd

szogu3 napisał(a):Dam sobie rękę uciąć, że każdy lubi wygrywać i jest to normalne - przecież włożyliśmy sporo wysiłku w przygotowania.

Nie myl "lubię wygrywać" z "gram po to żeby wygrać".

szogu3 napisał(a):Ale przecież halo, człowiek uczy się na błędach. Owszem, po przegranej dowiadujemy się, że byliśmy za słabi, więc zaczynamy trenować tylko, że jest jeden szczegół - ten kto nas pokonał także trenuje i można przypuścić, że dzieląca nas przepaść pozostaje taka sama.

Co jeszcze bardziej motywuje do intensywnego treningu.

szogu3 napisał(a):Ostatnim, najgorszym chyba argumentem jest fakt, że o tych co zajęli czwarte, szóste, pięćdziesiąte miejsce nikt nie pamięta

Zależy Może to nie trafny przykład, ale jak Bródka zdobył złoto dzięki 0,003s, to i tak było cicho, bo Stoch i Kowalczyk.

Post: #3

Jestem pół na pół realistą i pesymistą.

Ja, na przykład jestem zadowolony tylko gdy zajmę pierwsze miejsce. Drugie już się mniej liczy, powiedzmy gdyby Stoch zajął drugie miejsce to byłby taki szum o nim? Wątpię.

Post: #4

Taki temat można ciągnąć w nieskończoność, bo punktów widzenia znajdziesz tyle, ile ludzi.
Ja na przykład postawię się w tym ostatnim rzędzie, bo wszelkie formy rywalizacji mnie nudzą

Post: #5

Kiedy indziej poczytam, ale zdecydowanie starania.
Nie trzeba od razu wygrywać. Rozumiem, że niektórzy mają na to parcie ,ale na pewno nie ja.

Post: #6

To zależy od tak wielu czynników, że najzwyczajniej ciężko stwierdzić. Jestem zatwardziałym kibicem piłki nożnej, śledzę ogólnie sport od dzieciństwa, maniaczę przed TV podczas olimpiady i te wszystkie lata utwierdziły mnie w przekonaniu, że nie jest to tak oczywiste. Fakt - po przekroczeniu pewnego poziomu w 95% liczy się zwycięstwo, medal. O przegranych nikt nie pamięta, od zawsze panuje gloryfikowanie wiktorii. Duch olimpijski jest jednak równie ważny, bo sport ma przede wszystkim budować charakter. A co do porażek jeszcze... to z nich wynika większość wygranych. Jeżeli ktoś myśli, że jest inaczej no to jeszcze się przekona. ^^

Post: #7

Jeżeli chodzi o zabawę (gra itd.) to nie mam jakiegoś mega wielkiego parcia na wygraną (no chyba, że jest jakaś nagroda XD).
Jednak w prawdziwym życiu nikt Ci nie zapłaci za starania tylko za wykonaną robotę

WYBIERZ WARTOŚCIOWE FRANKY!!!

Post: #8

Z całym szacunkiem, ale liczą się zwycięzcy. Fakt, jeśli poświęciłeś masę czasu i wysiłku aby coś wygrać a mimo to nie udaje ci się należy ci się szacunek za wolę walki i determinację, ale chwała i cześć wciąż ląduje u zwycięzcy. Tak działa ten świat, a kto się chce sprzeczać ten zaprzecza chyba prawom natury
._ .

Post: #9

Jeśli działasz indywidualnie, to po przegranej wiesz że dałeś z siebie wszystko, ale nie smak pozostaje. Zwłaszcza jeśli byłeś blisko wygranej. Jeśli zaś działasz w drużynie to choćbyś nie wiadomo jak się starał po porażce członkowie teamu w odmętach umysłu będą pamiętać twój najmniejszy błąd. Nawet jeśli to twoi najbliżsi przyjaciele, a kapitanem drużyny jest twoja matka - to utkwi w psychice. Więc liczy się wygrana. Nikt nie pamięta ile kilometrów przebieg, ile razy podał, czy wyprowadził strzałów na bramkę Shevchenko w słynnym finale w Stambule. Za to dzieciaki do dziś na szkolnych boiskach karykaturują Dudek Dance.

Post: #10

Jak dla mnie najlepiej to chyba ujął Ponury. Jak się człowiek bawi ze znajomymi, to jasne, jest to poczucie współzawodniczenia ze sobą, pokazania tej drugiej stronie, że to twoja jest ta lepsza (bo ma ciebie po swojej stronie) i jest zawód, jak się przegra, ale to nie jest ten rodzaj, który się sobie bierze do serca, raczej taki, z którego się potem wyciąga wnioski, żeby następnym razem poszło lepiej.
Na tym polegają treningi.

Jeśli jednak występujesz w czymkolwiek oficjalnym, to ilość wysiłków nie ma znaczenia, tylko to, czy wygrasz. Możesz siedzieć w tym od lat i stanąć naprzeciw wyjątkowo utalentowanego nowicjusza. I przegrać. I to boli jak diabli. I czujesz, że jest nie fair, bo przecież tak się starałeś, włożyłeś w to tyle serca, a jego to nawet niespecjalnie obchodzi, bo nie zna aż tyle bólu do ty.
I tak jest we wszystkich konkursach tak na dobrą sprawę, na każdych zawodach, przy każdej potyczce, w każdej możliwej dziedzinie życia - czy to sportowej, czy sztuce.

To jest właśnie ryzyko, z jakiego człowiek musi zdawać sobie sprawę kiedy oficjalnie ogłosi swoje talenta i powie, że chce z kimś konkurować. Przegrana jest częścią tego wszystkiego.

Swoją drogą, czy wiecie, że o ile człowiek, który zdobył pierwsze miejsce, zawsze jest w najlepszym humorze, o tyle drugie miejsce potrafi przyprawić człowieka o depresję? Bo brakowało już tak niewiele...
Z drugiej strony ludzie na trzecim miejscu są zwykle jeszcze bardziej szczęśliwi od tych na pierwszym, bo "o mój boże, załapałem się w ogóle na podium, jak super!".