Post: #1

Sam dobrawszy się do kilku swoich "produkcji" z lat (chwilami bardzo) minionych, doznałem różnych uczuć - rozbawienia, zażenowania... Lecz trochę i dumy, że mimo wszystko udało mi się w jakimś stopniu poprawić swój warsztat. Pomyślałem, że na dobrą sprawę każdy kto dłuższy czas już bawi się w pisanie, ma coś takiego - jakieś stare opowiadania, wiersze, które choć kiedyś zdawały się być niezłe, dziś uświadamiają nam, jaką drogę przeszliśmy od tej pory.

Dlatego wychodzę z inicjatywą: Nie śmiej się sam(a), nam też pokaż Duży uśmiech Choć oczywiście nie musi to wzbudzać śmiechu, a być może wręcz zadziwiać, że dana osoba już kiedyś trzymała poziom. Zachęcam do wzięcia udziału w tym otwarciu osobistych archiwów Duży uśmiech

Zawsze musi być ktoś, kto zacznie. Więc i ja to zrobię. Na początek przerażająco krótki one-shot, o przerażająco bzdurnym tytule. Napisany pod wpływem impulsu dziesięć lat temu ;P. Rzecz o tyle ciekawa jeśli o mnie chodzi, że jest to chyba jedyna proza w moim życiu, w jakiej nie zamieściłem ANI GRAMA humoru.

Przedstawiam:

ZEGAR CZASU

Zegar odmierzał sekundy. Był to jeden z tych wielkich zegarów, ozdabiających ratuszowe wieże, wiec czynił to bezgłośnie. Wyglądał wspaniale. I to wprawiało władze miasteczka w zdumienie. Na konserwację mechanizmu nie wydawali nawet złotówki rocznie. Nie istniał żaden człowiek, który by sie nim zajmował. Mimo to był w idealnym stanie, wskazówki sunęły bezgłośnie niczym popychane precyzyjnym wiatrem. W przeciwieństwie do wielu mu podobnych, zawsze był na chodzie. Ludziom z umysłami co mniej stąpającymi po ziemi, czasami przychodziły do głowy dziwne myśli, kiedy na niego spojrzeli - czy to możliwe żeby zegar dbał sam o siebie? - po czym otrząsali się lekko i ruszali ku przerwanemu zajęciu z ich zycia.

Zegar precyzyjnie, co do sekundy, odmierzył północ. Śliskie tryby wprawiły najcieńsza wskazówkę w ostatni ruch tej doby.
Rozległ się pisk opon.

Drzemał na fotelu, kiedy obudził go telefon. Nim rozbudził się na tyle żeby wymacać lampę, melodia umilkła. Wstał, zrzucając z siebie czytaną książkę, i przeciągnął się. Kiedy podnosił tomik powieści, rozejrzał się uważnie. Wciąż ich nie było? Przecież pewnie nie spał tak krótko...
Sięgnął do kieszeni marynarki, i wydobył z niej komórkę. Przetarł rozespane oczy, zmuszając je aby przeczytały migoczące cyfry. Było już po pierwszej. Było coś nie tak. Ręka mu zadrżała, gdy telefon wszedł w stan wibracji. Kiedy znów zaczął wygrywać melodię, z chwilowym wachaniem odebrał.

Biegł mokrym chodnikiem - ulewa całkowicie zmoczyła jego koszulę, dla której jedyną osłoną była cienka marynarka. Teraz koszula moczyła jego ciało, lecz na to nie zwracał uwagi. Wpadł na ulicę, zatrzymując przejeżdźającą taksówkę.

Ostrzegli go, że to może być szokujący widok. Był.

Było już koło czwartej, kiedy wszedł, czy raczej wsnuł się do domu. Nie zdejmując przemoczonych ubrań, padł na kanapę. Jego wzrok zatrzymał się na rodzinnym zdjęciu stojącym na szafce. Chwycił je, i popatrzywszy na niego przez dłuższa chwilę, w mieszaninie gniewu i rozpaczy rzucił nim o oszkloną gablotę. Ramy opadły zniszczone. Szkło pękło. Tak jak życie jego bliskich.
Nie wiedział ile godzin siedział. Patrzył na zdjęcie. Myślał. Wspominał.

Kiedy się zbudził, było już ciemno. Zerwał się szybko, pełen obaw i nadziei. Zapalił światło, chcąc już krzyczeć ich imiona, przecież one tam są, śpią... Jego wzrok padł na zniszczoną ramę. Powoli złożył się w pół, lądując na fotelu. Zacisnął mocno powieki. Tak nie może być! NIE może!!!
Nie chciał otwierać oczu. Bał się.
Kiedy w końcu rozwarł powieki, wszystko było takie jak wczoraj. Zdjęcie żony i córki stało na szafce. Książka , której zapierające dech w piersiach wątki wydawały mu się teraz takie bez wyrazu, leżała na półce. Spojrzał lękliwie na zegar. Było wpół do dwunastej. Zegarek pokazywał wczorajszą datę.
Wstał i wybiegł z mieszkania, nie dbając nawet o zamknięcie drzwi. Nie wiedział co się stało, i nie chciał tego rozumieć. Biegł przez deszcz, wierząc że zdąży! Zatrzyma tego pijaka, uratuje je! Biegł tak szybko, jak tylko pozwalały mu nogi, i sliskie kamienie. Raz czy dwa potknał się, obijając sobie kościste kolana. Mimo to nie zwalniał. Biegł.
Zegar precyzyjnie, co do sekundy, odmierzył północ. Śliskie tryby wprawiły najcieńsza wskazówkę w ostatni ruch tej doby.
Rozległ się pisk opon.
Padł na kolana. Było tak blisko.
Na bruk kapały krople deszczu, zmieszane z łzami.
Nad jego głową Czas płynął nieubłaganie...

Post: #2

To są pogromcy sledzi? Ja chcę pogromców śledzi!!! Jak dasz pogromców śledzi to ja dam Atak Glonów

Post: #3

Pogromców Śledzi nie mam w formie pisemnej, jedynie w zeszytach. Ale mam inne opowiadania ze Śledziem, potem je wrzucę.

Post: #4

Nie kuś mnie do wyciągania zeszytu, bo oczy mi będą krwawić...

Post: #5

A tam, trzeba uzbroić się w odrobinę dystansu do siebie i swojej pracy i umieć spojrzeć na nie z przymrużeniem oka - albo spod przymrużonych oczu, jeśli to komuś pomaga ;P
Tutaj obiecane opowiadanko ze Śledziem, które napisałem dla kumpla który wówczas emigrował do Londynu, a musiało to być koło 2004 roku, więc już dobre dwanaście lat temu.
Śledź to bohater do którego w rysunkach czy lekkiej prozie powracałem wielokrotnie. To taki zmutowany ryboludź, ni to człowiek ni do końca ryba, który stoi na czele jakiegoś bliżej nieokreślonego koncernu zła, mający armię swoich klonów itp. Pewnie wydaje mu się, że jest niczym Lord Voldemort lub Darth Vader, ale dużo bliżej mu stylem do zamordystycznego post-komucha znanego nam ze skeczy o Dyrektorze Zakładu, zawartych w Tygodniku Moralnego Niepokoju:

W tekście jest z pewnością dużo błędów, baboli i fragmentów które miałbym ochotę dla zachowania pozorów czystej przyzwoitości poprawić, ale postanowiłem wrzucić go w takiej formie, w jakiej go zastałem.

Post: #6

Czekam na Twój zeszyt, Murgrabia!
A tymczasem znalazłem dzisiaj, w tak zwanem międzyczasie, coś, co napisałem w liceum - zacząłem pisać tak o, z nudów, bez żadnego planu, ot byle co o kumplu z klasy - Kowalu - który lubił te 'gangsta-rap' klimaty, "wigga" i tak dalej. Szybko swoje miejsce w tymże improwizowanym utworze znalazły miejsce inne postacie z mojego licealnego otoczenia (ze mną włącznie). Dane do przeczytania bezpośrednio zainteresowanym, musiało zostać kontynuowane, a całość przybrała charakter gangsterskiej przygody dziejącej się głównie we Wrocławiu, i prawie całkowicie wypełnionej postaciami realnymi (przez co część nawiązań i żartów może być zbyt hermetyczna), choć bardzo mocno wyczuwalna jest też moja ówczesna fascynacja przeczytanym wówczas Ojcem Chrzestnym. Generalnie mam świadomość tego, że nie jest to tak zabawne, jak dla osób które kojarzą "do czego to jest żart", ale może kogoś to zaciekawi, jak w czasach licealnych pisałem (Zdecydowanie gorzej, niż dziś )

Rozdział 1:

Rozdział 2:
Rozdział 3:

Post: #7

Rozdział 4:
Rozdział 5 - najdłuższy i najostatniejszy!
[spoiler]

UWAGA! OSTRY JĘZYK! ZASŁOŃ DZIECKU USZY!

- Wierzę we Wrocław. Wrocław, który pozwolił mi zbić fortunę na kradzionych perfumach. Wraz z rodziną, przybyłem tutaj ze Słowacji, licząc na lepsze życie, które Wrocław mógł mi dać. Dlatego córkę wychowywałem po polsku. Zagwarantowałem jej wolność, lecz miała nigdy nie splamić honoru rodziny. Pracowała, nosiła spodnie. Cierpliwie to znosiłem. Znalazła sobie chłopaka, który nie był Romem. Chodziła z nim do kina, na Wyspę, zostawała u niego do późna. Też nie protestowałem. Dwa miesiące temu, jechała tramwajem z nim i z jego kolegą. Jak to Polacy, byli pijani, ją też spoili Żubrówką. Chcieli ją wykorzystać, lecz dzielnie walczyła, broniła się. Chroniła swej cnoty, swego honoru. Więc ją zaczęli bić, jak zwierzęta, dopóki motorniczy nie wysiadł z kabiny z przekładnią w ręku. Gdy pojechałem do szpitala, z początku w ogóle nie mogłem jej znaleźć, nikt z personelu nie wiedział nic o niej, taki mieli burdel. W końcu ją zobaczyłem. Miała złamany nos, jej szczęka była zadrutowana. Z bólu nie mogła nawet płakać. Może nie była nigdy za piękna, lecz teraz oszpecili ją całkowicie. Ale wytrzymałem. Bo była miłością mojego życia. Jako porządny obywatel, podszedłem do najbliższego policjanta, prosząc o wymierzenie sprawiedliwości. Usłyszałem jednak tylko "spierdalaj, cyganie". Stałem tam jak głupiec. Ci dwaj też tam byli, rzucili we mnie butelką po piwie. Wtedy powiedziałem żonie - sprawiedliwość wymierzy nam Paolo Coppoli!
Przemawiajacy, podstarzały rom z wąsikiem, pociągnął nosem i zamilkł, solidnie pociagając z podanego mu kieliszka. Nastąpiła długa chwila ciszy. W końcu cygan, z zachowaniem całego szacunku, trącił lekko Coppoliego, który głową i ramionami leżał na biurku. Pod wpływem szturchnięcia Paolo drgnął lekko, przebudziwszy się z drzemki. Powoli wyprostował się, ziewając dłuższą chwilę.
- Co mówiłeś? - spytał niechętnie.
- Coppoli, proszę, moja córka...
- A, tak tak... Powiedz mi, Bonarowicz, dlaczego przyszedłeś tak od razu do mnie? Co mnie ma niby obchodzić twoja puszczalska córka? Co ja jestem, Bóg żeby się do mnie o pomoc modlić?
- Jeśli nie ty, nikt mi nie pomoże, wiemy z żoną że tylko ty masz wystarczającą władzę...
- Zamknij jadaczkę. - Nakazał surowo włoch - Nie wiem kto Ci opowiada takie bzdury, ale ja jestem tylko consiegliori Harzanowicza. Jeśli potrzebujesz pomocy, idź do niego.. i daj mi spać u licha... - Coppoli znów skrył twarz w opartych o blat ramionach, dając znak że temat został zamknięty. Gdy tylko za urażonym romem zamknęły się drzwi, włoch mruknął do swojego przydupasa, Karola:
- Niech ktoś od Ciebie go kropnie zanim zacznie mieleć ozorem - podwładny bez słowa wyszedł wydać dalsze rozkazy. Paolo westchnął ciężko. Nie chciał robić temu staremu Bonarowiczowi, ale niestety musiał. Gdyby do Harzanowicza przedwcześnie dotarły plotki o prawdziwej władzy, sprawywanej w mieście przez jego consigliori, plan Coppoliego runąłby w gruzach.
Usłyszał ciężkie kroki na schodach. Uniósł w zdziwieniu brwi. Nie spodziewał się, że Czarny wróci tak prędko. Pytanie czy wraca z tarczą, czy bez tarczy. Czy jakoś tak. Paolo usiadł wygodniej w swoim fotelu, opierając się o jego poręcze i czekał aż drzwi się otworzą.
Otworzyły się tak nagle i tak szeroko, że stojący obok nich ochroniarz Coppoliego zemdlał, w wyniku niefortunnego kontaktu z tymi drzwiami, krótko przed utratą przytomności wypełniającymi mu cały świat. Coppoli zignorował fatalne maniery Voyghta, który dodatkowo trzasnął drzwiami przy ich zamykaniu. Nie bawiąc się w zbędne powitania, Paolo od razu przeszedł do rzeczy.
- Załatwiłeś to? - jego beznamiętny głos wskazywałby bardziej na upewnienie się w sprawie kupna kartofli, niż morderstwa ludzi. Voyght jednak wiedział o co pyta consigliori.
- Dorwałem dwóch z nich. Martina Bąkalovica i Łukasza K, pseudonim "Koval". Ten trzeci... żyd... no widzisz... - Czarny Voyght zawahał się, na bardzo krótką chwilę - O właśnie, znasz to? Jak się nazywa samochód żyda? No wiesz? Nie? To mówię, to jest...
W tym momencie ręka Coppoliego wystrzeliłą do przodu, chwytając Voyghta za krawędź jego płaszcza i przeciągając do siebie. W ciągu tego krótkiego lotu, Czarny zdążył się zdziwić tą szybką, nagłą i niesamowicie męczącą jak na Coppoliego reakcją - dopóki nie zauważył na blacie biurka szklanki do połowy zapełnionej whiskey. Wtedy zrozumiał przyczyny tej żywiołowości.
-Streszczaj się, kurwa! - wycedził przez zęby Coppoli i puścił zabójcę.
- Nie ma Żyda, Michała Schczeriego. Ale pozostałych mam żywcem! - rzucił szybko, bojąc się wybuchu złości u wypitego Coppoliego. - Można ich torturować. - dodał już spokojniej.
Coppoli przez dłuższą chwilę kiwał głową nic nie mówiąc. W końcu jakby się ocknął z namysłu.
- Dobra, powiem o tym szefowi, a ty rób swoje. Tylko lepiej żeby mówili prędko. No, idź już, bo gejowsko razem wyglądamy. - Paolo odprawił Voyghta gestem dłoni, z czego ten skorzystał z ulgą.
Gdy Czarny wyszedł, Coppoli podszedł do okna. Każdy normalny człowiek by tam zobaczył Wrocław - szarobury zbiór kamienic, zamieszkany przez cyganów, złodziei, pijaków - no i oczywiściemieszanki wszystkich tych trzech gatunków. On jednak widział Wrocław - swoje przyszłe królestwo.
Już pora, by iść z Harzanowiczem na spotkanie wszystkich Pięciu Rodzin. Spotkanie bossów.

Gdy Koval się ocknął, był już innym człowiekiem. Brak mu było dawnej radości z każdej sekundy życia, beztroski i młodzieńczego entuzjazmu. Nowy Koval był człowiekiem, dla którego każda rzecz miała nowy, poważniejszy wymiar. Nic dla niego nie było takie jak przedtem, przestał widzieć świat w czarno-białych barwach. Wszystko dla niego miało teraz różne odcienie czerni, nic na tym świecie nie istniało, co mogłoby zostać przez niego okrzyknięte dobrym. Nowy Koval, stracił całą wiarę i nadzieję.
No, i był przywiązany do krzesła.
- Co się tu kurwa dzieje? - krzyknął agresywnie, próbując rozerwać krępujące go sznury, niestety bezskutecznie.
- Właśnie! Hańba! U-zu-rpator, U-zu-rpator! - Bąkalovic, przywiązany do drugiego krzesła, też dopiero co się zbudził, ale już zdążył wmieszać się w temat. Przestał, kiedy poczuł że jego kumpel przestał się szamotać, zwisając bezładnie na krześle za jego plecami.
- To koniec, Martin. Dopadła nas mafia Harzanowicza, więc nie damy rady już uciec. Przykro mi, że Cię w to wszystko wplątałem. - Martin dyskretnie przemilczał fakt, że tak naprawdę to on wplątał w to Kovala - Na mnie jest za późno... Ale bedę starał się ze wszelkich sił uratować choć Ciebie.
- Och, Łukasz - wzruszył się Bąkalovic - Przecież wiesz dobrze, że obaj jesteśmy w ciężkiej dupie i żaden z nas nie przeżyje.
Dalszą rozmowę przerwało im gwałtowne otwarcie się drzwi. Obydwaj odwrócili się w tą stronę, aby ujrzeć zdyszanego, wściekłego Voyghta. Gdy wszedł, za jego plecami pojawiło się także dwóch cyganów, którzy obstawili wyjście.
-No, kurwa! - zaczął rozmowę Czarny - Jesteście obaj w ciężkiej dupie i żaden z was nie przeżyje!- Koval nie mógł zobaczyć twarzy znajdującego sie za jego plecami Martina, ale był pewien że wyraża "A nie mówiłem?". - Zostaliście schwytani przez Czarnego Voyghta, człowieka o niewiarygodnym sprycie, o IQ równym 132!
- Robiłeś ten internetowy test? - zdziwił się Koval - Byłem pewien że nie ma idiotów którzy wydadzą na to kasę. - Wiedział, że najlepiej dla niego byłoby powstrzymać się od powiedzenia tych słów, lecz było mu już obojętne co mu zrobi Voyght. A zrobił tyle że zrobił się czerwony i zamachnął się na Kovala, nie trafiwszy go jednak.
-Kurwa! - skomentował swoje niepowodzenie Czarny, po czym ponowił próbę, tym razem trafiając więżnia otwartą dłonią w twarz. - Słuchać mnie, a nie gadać!
- No to mów wreszcie, a nie się wkurwiasz nie wiadomo o co! - zniecierpliwił się Bąkalovic, jakby dając do zrozumienia że ma dziś jeszcze wiele mafijnych, zakurzonych piwnic do zwiedzenia w charakterze więżnia.
- Powinienem was zabić na miejscu... Powinniście już być martwi.. Ale jednak jesteście tutaj, denerwując mnie za każdym razem jak na was spojrzę. Spytacie, po jaką kurwę?
- Po jaką kurwę? - posłusznie i jednocześnie spytali obaj przyjaciele.
- Zamknać się, ja tu mówię! - zabójca, korzystajac z tego że jego ofiary są związane, uderzył każdego z nich. - A dlatego, że nie było z wami tej żydziny, Schczeriego... A propo, wiecie jak się nazywa samochód Żyda? Nie?
- Nie żartuj sobie z Żydów! - warknął Koval - Ja jestem Żydem, nie słyszałeś nigdy o Mosze-Kowalińskich?
To zbiło Voyghta z tropu tak, że zapomniał nawet ukarać wypowiedź bez pozwolenia.
- Przepraszam...- wybąkał cicho - W każdym razie.. tego... Muszę wiedzieć gdzie ten Ży... semita... - poprawił się ostrożnie, spoglądając na wciąż skrzywionego Łukasza - Się ukrył. Jak wy mi tego nie powiecie, i tak go znajdę. Z tym że nieco później i o wiele dla was boleśniej. - Aby wzmocnić swoją wypowiedź strzelił stawami w dłoni, po czym podniósł ze znajdującego się tu stołu dwa przedmioty - młotek i kilkucentymetrowy, zardzewiały gwóźdź.
- A tam, rękę przeboleję. - wzruszył ramionami Bąkalovic.
- A to dobrze. - zgodził się Czarny - Z tym że ja nie zamierzałem tego wbijać w rękę. - Uśmiech jaki pojawił się na twarzy Voyghta był tak znaczący, że obydwaj związani się wzdrygnęli.
- No dobra, powiem wszystko co wiem! - powiedział pospiesznie Martin, lecz został zagłuszony przez Kovala.
- Nigdy! Z dumą poświęcę swoje czterdzieści pięć milimetrów aby ocalić mojego czarnego brata! - wykrzyknął zdesperowany Koval. - W dupę se wsadź te gwoździe, nic nie powiem!
Voyght przez chwilę patrzył na Kovala z namysłem, obracając gwóźdż między palcami. Przestał, kiedy się skaleczył.
- Przynieś ktoś kurwa jakieś procenty, to jest zardzewiałe! Tężca dostanę! - wydarł sie, wstawiając co trzecie słowo "kurwę". Tak, po "kurwa" też.
Kilka minut później Voyght, po zdenzyfekowaniu palca i na tak zwanej pełnej kurwie, wydał komendę cyganom.
-Weźcie najpierw Bąkalovica. - Obaj cyganie posłusznie ruszyli w stronę Bąkalovica, odwiązując go z krzesła i mocno go trzymając prowadząc do stołu.
- Nie, kurwa, nie! Zostawcie mnie, ja przecież powiem! Ja poooooowieeeem! - Nie zważając na żadne jego słowa, romowie zaczęli majstrować przy pasku Martina.
-Masz coś do powiedzenia? - O dziwo, Voyght zadał to pytanie Kovalowi, bacznie obserwując jego twarz.
Romowie nie zdążyli, dzięki Bogu, uwolnić Bąkalovicowego interesu, gdy rozległ się głos Kovala.
-Przestańcie! Bedę mówił! - po usłyszeniu tych słów, Voyght skinął głową, a Martin został z powrotem posadzony na krześle i mocno doń przywiązany.
-Co to kurwa ma być? Mówię cały czas że będę mówił, ale dopiero tylko jak on to mówi to rezygnujecie z dziurawienia mi kutasa, tak? - mamrotał Bąkalovic, podczas gdy jeden z cyganów właśnie zakładał jakiś żeglarski węzeł, którego nie można oczywiście odwiązać żadnym sposobem, poza zwykłym pociągnięciem za jeden z dwóch końców. Zgadnięcie o który koniec chodzi, nie powinno trwać dłużej niż dwie próby. Trzy, dla średnio rozgarniętej tchórzofretki.
- A więc... - Voyght podszedł do Kovala - Posłuchajmy pana Kowalińskiego.

Na spotkanie Pięciu Rodzin, przybyły głowy.. cóż... dokładnie pięciu rodzin. Jako pierwszy w lokalu Deuteronomium, poza oczywiście gospodarzem w postaci Harzanowicza, pojawił się Iwan Walkov - dostojny, brodaty mężczyzna, szef trzeciego największego ugrupowania przestępczego na terenie Wrocławia. Jego mafia, prosperująca na terenie Starego Miasta, zajmowała się szeroko rozumianą prostytucją, w niektórych przykrych przypadkach nawet osobiście. Dodatkowo trzymała w garści cały handel na dworcu Świebodzkim, posiadała także nielegalne kluby walki.
Niedługo po nim zjawił się trzydziestoparo letni, blondwłosy Polak - Michał Długoręba. Przewodził on mafii mającej dwie trzecie udziałów w miejscowym hazardzie, dodatkowo także czerpiącej dochody z wszystkich bud ze striptizem w mieście. Tak jest, wszystkich dwóch. Drużyna harcerska której był honorowym członkiem, była natomiast przykrywką do tworzenia obozów treningowych dla lokalnych bojówek terrorystycznych. Jednocześnie drzwiczki swojego podrasowanego malucha zatrzasnął człowiek znany pod ksywą "Windykator", bedący przywódcą najsłabszej zorganizowanej grupy przestępczej we Wrocławiu. Cóż, była to bardziej zwyczajna zbieranina agresywnych złodziei i handlarzy narkotykami, których rejonem był niesławny Trójkąt. Nie było wśród nich nikogo, kto nie miałby już w papierach odsiadki. Sam Windykator, ogolony prawie do zera osiłek , miał osiem wyroków, w tym jeden za sam wygląd.
Ostatni przybyły, był wysokim, posiwiałym Włochem, z czarnym, wąskim wąsem. Zajął swoje miejsce bez pośpiechu, wiedząc że bez niego nie rozpoczną dyskusji. Nazywał się Marco Cołbucco, jego rodzina była drugą najsilniejszą mafią we Wrocławiu, nie znajdujac się wcale wiele za Harzanowiczem. Rodzina ta miała swoje udziały w hazardzie, prostytucji, kradzieżach i produkcji podrabianych alkoholi, jednak majątku i prestiżu Cołbucco dorobił się legalnie, dzięki swoim restauracjom i pizzeriom, działającym natomiast w sposób półlegalny*.
Zarówno Coppoli jak i Cołbucco, nie zajmowali swoich stanowisk w prawdziwej, sycylijskiej mafii, jakby tego chcieli. Obydwaj jednak z pewnością czuliby się bardziej komfortowo, wiedząc że ich najbliższy partner w przestępczych interesach również zna i przestrzega prawdziwych, włoskich zasad. Dlatego też każdy, nawet Windykator, sądził że jeżeli Coppoli zdradzi kiedykolwiek Harzanowicza, chcąc przeniknąć do innej grupy, skontaktuje się z Cołbuccem.
Dlatego właśnie Windykator, gdy podczas krótkiej przerwy w obradach Rodzin spotkał się z propozycją Coppoliego, zareagował głośnym "O kurwa!".

- I co o tym myślisz? - Spytał Windykator swojego doradcy i ochroniarza w jednym, napakowanego skejta o ksywie "Hobbit", na codzień pilnującego kilku dziwek, zajmujących się klientami na terenie Trójkąta.
- Nie no, ja bym się kurwa z nim nie pałooował, za dużo sobie pozwala, weź mu jebnij, będzie spokój. - Hobbit wykonał parę ciosów w powietrzu, najwyraźniej pokazując jak by jebnął i jaki spokój by osiągnął.
- To naprawdę niezła propozycja... - rozważył ostrożnie Windykator, bawiąc się nerwowo swym łańcuchem.
- No to co, nie będzie frajer nam mówił co mamy robić! - Hobbit właśnie pokazał jak by wyprowadził kopniak prosto w głowę frajera, ale zaczęto wchodzić do sali, gdzie zastawiony stół już czekał na przywódców Rodzin, oferując omówienie dalszych spraw przy solidnym posiłku. Potrawy pochodziły z restauracji Cołbucca, jednak nikt nie obawiał się otrucia - każdy przywódca bałby się o los swoich mafijnych przyjaciół, pozostawionych w rękach żołnierzy innej mafi, zajmującej się w zasadzie tylko tanią pornografią i sowicie opłacaną mediacją . Zasada była prosta - jeśli bossowi mafi A spadnie włos z głowy, z głową razem - wszyscy zakładnicy mafi A giną. Był to najuczciwszy i najbezpieczniejszy sposób uniknięcia zamachów na tym spotkaniu.
Marco Cołbucco jako pierwszy przerwał grzecznościową rozmowę**, z powrotem powracając do tematu, dla którego wszyscy obecni tutaj się zebrali. Chodziło mianowicie o krótkotrwałą wojnę pomiędzy dwiema najsilniejszymi Rodzinami, mającą swój początek tydzień temu i, wedle oczekiwań zebranych, dobiegającą końca. Nikt, nawet sam Harzanowicz, od którego mafii zaczęły się porachunki między gangami, nie podejrzewał że cała ta sytuacja została dokładnie zaplanowana przez Coppoliego, aby ten mógł bez podejrzeń spotkać się z przedstawicielami innych Rodzin.
- Czemu sprawy musiały zajść tak daleko? - spytał Cołbucco, po czym smutnym głosem sam sobie odpowiedział - Nie wiem. Ale źle się stało i całkowicie niepotrzebnie. Harzanowicz stracił ciotkę, jedną z wielu rzecz jasna i przy tym mało lubianą przez resztę rodziny, lecz jednak to ciotka. Ja natomiast straciłem mojego ulubionego fryzjera. Jeśli już o tym mowa, musimy jednak zacząć skuteczniej szkolić strzelców, to może zaczną trafiać w wyznaczone cele. W każdym razie jesteśmy kwita. Jeśli Harzanowicz się zgodzi, to niech wszystko zostanie jak dawniej. Odrzućmy te spory, aby móc dalej żyć obok siebie, dzieląc się razem tym tortem, jakim dla nas jest Wrocław. Wszystkich pięć Rodzin, na pięciu dzielnicach.
Odpowiedzią na przemowę Cołbucca była dłuższa cisza, jako iż Marco przez cały czas bełkotał z ustami pełnymi ravioli.
- Dobra, ktoś go zrozumiał? -Spytał Harzanowicz, ocierając rękawem usta z sosu .
- Ja nie. - odpowiedział Walkov.
- W ogóle. - odparł Długoręba.
- Coś tam piąte przez dziesiąte. - wymamrotał zamyślony Windykator.
- Ja też nie - Harzanowicz skinął głową - Proponuję więc chuja olać i po prostu zapomnieć o urazach i pozostawić wszystko jak dawniej. Mamy jeszcze jakieś sprawy do omówienia?
Ktoś wystąpił z kwestią handlu narkotykami. Nic specjalnego, przedstawiciel mafii Psiego Pola, Długoręba, chciał zaprzestać działania w interesie narkotykowym, lecz logiczne argumenty reszty sprawiły że zaniechał swoich działań.

Dwa piętra niżej i kilka kilometrów dalej, Czarny Voyght właśnie się załamywał, chowając twarz w dłoniach. Po chwili intensywnego wydalania z siebie powietrza, uspokoił się wystarczająco by wrócić do przesłuchiwania Kovala.
- Powoli i od początku. - poprosił słabym głosem. - Gdzie jest Schczeri?
- No czego ty kurwa nie rozumiesz?! - zbulwersował się Koval - Mówię ci przecież że jak moneta spadła to on znikł i miał taksówkę, a potem Bąkalovic nie wiedział, jak ściągał mi gacie w morzu Karaibskim, co to myślałem czy nie rekin był, a tam w ogóle sprzedawca leżaków stał! Co ty, jakiś nienormalny jesteś?
- Jeeezuuuu - dłonie Czarnego na przemian zaciskały się wściekle i opadały bezsilnie. - Jaką kurwa taksówkę, i jakie leżaki?
- No mówię Ci czwarty raz, weź ty nie słuchasz w ogóle! - Koval zaczynał być coraz bardziej wściekły. - No ta złotówka Schczeriego, co to piątkę tylko miałeś, no i wtedy ja mówię 'uciekajcie', ja skaczę w piasek a ich nie ma, potem Martina widziałem jak te leżaki były, w ogóle nie wiedziałem że on taki żartowniś!
Kolejna wypowiedź Łukasza sprawiła że Czarny nie miał już nawet siły podnieść się ze stołu, o który się opierał.
- Dobra, przesłuchajmy drugiego - westchnął, zrezygnowany.
- Ach, tak! Teraz to chcą mnie słuchać! A jak ja proponowałem to tylko " Wbij mu! Wbij mu!" A gówno, słowem się nie odezwę, ni chuja! - gwałtownie zaprotestował Bąkalovic, po czym ostentacyjnie odwrócił głowę od mafiozów.
- Ja już kurwa nie mam siły... niech posiedzą tutaj o głodzie, jutro się do nich przyjdzie - machnął ręką lekceważąco. - Idziemy, zgaście światło.
Jak zarządził, tak uczynili. Wyszli, przedtem czyniąc piwnicę całkowicie ciemną.
- Ej, no ale o co im chodziło, przecież wszystko powiedziałem? - wyraził zdumienie Koval.
- A nie wiem, pierdolnięci oni jacyś. Dobranoc. - Bąkalovic oparł się na krześle najwygodniej jak tylko mógł bedąc do niego przywiązanym, po czym najwyraźniej zaczął zasypiać.
- Cicho, słuchaj! - Koval trącił głowę Bąkalovica swoją, co na pewno nie pomogło osiągnąć ciszy.
- Co jest, kurwa?! - wydarł się Martin, po czym zaczął nasłuchiwać. Oboje słyszeli to samo - dziwny brzęk, z głuchym pogłosem. Do tego jakieś chlupnięcia. Dźwięki dochodziły stłumione, jakby spod ziemi. I najwyraźniej tak właśnie było.
- Co to może być? - spytał Martin.
- Nie mam pojęcia... może tu jacyś murzyni uran kopią?
- Zwariowałeś, we Wrocławiu? To chyba prędzej by węgla szukali, czy gazu... Zresztą skończ z tymi murzynami.
- No to jak nie murzyni to co to jest, cwaniaczku? - spytał Koval zły na odrzucenie jego wersji wydarzeń.
- To brzmi jak jakiś.... potwór! - Bąkalovicowi nagle przed oczami pojawiły się wszystkie trash-metalowe teledyski jakie oglądał. Chyba nie zobaczy nic gorszego od występujących w nich artystów... ale co jeśli zobaczy właśnie ich?
- Jest coraz głośniej...
- Zaraz nas wszystkich pożre i wydali! - Martin wykazał się niesłychanym przewidywaniem, jeśli chodzi o przechodzenie przez układ pokarmowy.
- Słyszysz? - Teraz już nawet Koval zaczął się lekko trząść, starając się cokolwiek wypatrzyć w mroku. - Jest dokładnie pod nami...
- Zaraz wyskoczy i zacznie śpiewać o szatanie! - krzyknął przestraszony Martin.
Tuż obok nich podniósł się żelazny właz i w powstałym otworze pojawiła się czyjaś głowa.
- Kto, Jack Black? - spytał Schczeri.

Mrok powoli zajmował miejsce światła, odchodzącego wraz ze słońcem. Zamiast niego błyszczeć zaczynał księżyc w pełni, nadający miastu delikatny poblask.
Oczywiście byłby to delikatny poblask, gdyby nie to, że ktoś wreszcie naprawił te pieprzone latarnie i teraz miasto waliło po oczach lampami dającymi ostre, żółte światło.
Tak czy siak, była to dla Coppoliego najpiękniejsza noc którą miał okazję ujrzeć.
Noc, w którą rozstrzygnie się wszystko.
Noc, która po tak długim czasie, da mu władzę.
Jak zwykle nie spiesząc się, Paolo odszedł od okna, rozświetlającego skryty w mroku pokój, zdjął z wieszaka swoją marynarkę i ją założył. Wziął jeszcze płaszcz, bo noc, jakkolwiek by się nie zapowiadała, wyglądała na chłodną. Otworzył drzwi swojego gabinetu, wpuszczając do środka snop mocnego światła. Stał przez chwilę w drzwiach, patrząc jeszcze na wnętrze. Kiedy tu wróci, nie będzie tym samym człowiekiem.
Będzie człowiekiem, którego słów będzie słuchał każdy przestępca w tym mieście.

Schczeri rozwiązał węzeł, wiążący naszych bohaterów z krzesłami, po pierwszym podejściu. Nie oznacza to, że od razu pociągnął właściwy koniec sznura. Oznacza to, że pociągnął zły koniec, zirytował się i rozciął linkę nożem.
- Wreszcie! - ucieszył się Bąkalovic, niepewnie stając na własne nogi. - Już myślałem, że zginiemy.
- Zginiemy i tak, nie damy sobie rady przeciwko całej mafii Harzanowicza - pesymistycznie zauważył Koval, rozcierając sobie obolałe nadgarstki. - JUż raz próbowaliśmy uciekać, a i tak nas dopadli.
- Drugi raz będziemy sprytniejsi, oszukamy tego całego Voyghta! - w Bąkalovicu odezwała się dusza nonkonformisty - Trzeba próbować!
- Byliśmy aż na Karaibach, a i tak nas znalazł! Przed nim nie da się uciec! Pamiętaj o turcji!
- Małe "Dziękuję" by nie było złe... - mruknął Schczeri, po czym już głośniej wtrącił - Byliście aż na Karaibach i was złapał? To naprawdę nie uciekniecie przed nlim, facet może być wszędzie!
- Oj, bo ty nie wiesz o co chodzi, Ciebie tam nie było! - Bąkalovic był zły że Michał go nie poparł w dyskusji - A w ogóle to gdzie ty się podziewałeś i co tutaj robisz?
- Gdzie ja się ukryłem, to jest moja prywatna sprawa - Michał zmarkotniał - A przybyłem tutaj was uratować. Tak się składa, że dysponuję znajomością przejść w kanałach, a że widziałem jak Voyght wchodzi do tego budynku...
- Wlazłeś do kanałów i przybyłeś nam z pomocą. - dokończył Koval. - Dzięki. Masz jakiś plan?
- Tak, tą samą drogą możemy wyjść daleko poza teren centrum. - snop światła z latarki Schczeriego zaczął pełzać po betonowej powierzchni podłogi. - Gdzie ja położyłem klucz?
- Jaki znowu klucz? - spytał Martin, pełen złych obaw.
- No taka metalowa wajcha, do otwierania włazów... Co to bez niego się... nie...
- Nie miałeś nic takiego, durniu! - Koval też zdradzał oznaki podenerwowania.
- Ale jaja... - cichutko powiedział Michał - Musiał zostać na dole... a ja zasunąłem właz...
Koval i Bąkalovic równocześnie spojrzeli na siebie nawzajem, na Schczeriego, krzyknęli głośno "Debilu" po czym rzucili się w stronę klapy, przepychając się w staraniach jej otworzenia.
- Mam to mam to, prawie... Trzymaj to kurna!
- Weź z tamtej strony naciśnij!
- Czekaj, ja tutaj próbuję ciągnąć.
- Kurwa, nie ciągnij, to moja ręka!
- To nie pchaj jej tutaj, jak ja próbuję, dobra?
Dopiero gdy zapaliła się żarówka, zapalona kontaktem z drugiej strony zamkniętych drzwi, obydwaj zauważyli, że ich wrzaski musiały kogoś ściągnąć. Słyszeli jakieś romskie złorzeczenie, gdy Schczeri znów wyciągnął nóż i uciszając kompanów gestem, zakradł się za drzwi.
Kolejne wydarzenia, które nastąpiły po paru minutach ciągłego stuku klucza w powierzchnię o zasięgu metra wokół zamka, były dosyć nieprzewidziane. Drzwi otworzyły się gwałtownie, gdy do środka, przewracając się przy tym i upadając jeden na drugiego, wpadło dwóch cyganów. Na widok Michała z nożem, jeden z nich krzyknął coś po swojemu, po czym obydwaj rzucli swojską, wrocławską "Kurwę". Próbowali wstać, jeden z nich nawet wyciągnąć broń, jednak każda z tych czynności zdawała się być dla nich niewykonalną.
- No co tak kurwa stoisz, dźgnij go, dawaj! - w końcu nie wytrzymał Koval, widząc jak żyd bezczynnie patrzy na cyganów.
- Co? Ja? - wybąkał młody lichwiarz - Ja nigdy nikogo... oni przecież leżą, jak mogę bić leżącego?
Bąkalovic westchnął teatralnie, najwyraźniej nie zadowolony z postawy Schczeriego, po czym starannie wybrał jedną ze starych desek, pokrywających zagracony kąt piwnicy i przy jej pomocy ogłuszył dwoma ciosami obu romów.
- Spici - Bąkalovic pokiwał głową z miną znawcy. - Sądząc po charakterystycznym zapachu i kącie rozstawu ramion przy próbie podniesienia się z czworaków, użyli do tego Leśnego Dzbana. Na pewno nie Komandosa, bo wtedy by bardziej poszło nogi, ale możliwe że pili też wódkę.
- A ty skąd niby się tak znasz? - skrzywił się Michał, za każdym razem gdy słyszał coś o tej brzydkiej rzeczy na "a".
- Głupcze... - Martin wyprostował się dumnie, a wiejący nie wiadomo skąd wiatr rozwiał mu włosy - Mówisz do człowieka, który dwa lata żył na Wyspie Słodowej.
- No i? Wielka mi rzecz, kupa piachu, żelastwa po dawnym placu zabaw i meneli. - Schczeri jak zwykle miał tendecję do wypowiadania się na obce mu tematy.
- Michał, ty weź idź bo...
- I gong! - Koval, widząc nadciągające burzowe chmury, zwiastujące długą i totalnie bezsensowną kłótnię, wolał temu zapobiec. - Chcieliście ponoć spieprzać? Właśnie mamy okazję.
Michał i Martin kiwnęli głowami. Bąkalovic poszedł przodem, tyły zamykał Koval. Przeszli przez drzwi, które Schczeri za sobą zamknął, upewniajac się przy tym czy światło jest zgaszone, wcześniej oczywiście zasuwając krzesła i odkładając deskę na jej miejsce. Weszli po schodach na górę, dochodząc do przestronnego korytarza.
- Co to właściwie za budynek? - spytał Koval Michała, rozglądając się czujnie po opustoszałych wnętrzach.
- Tu kiedyś była rzeźnia, oczywiście zanim tutaj były magazyny sprzętu AGD, ale jeszcze wcześniej to tutaj była jakaś spółka transportowa, a w czasie wojny....
- Dobra, pucuj się, chcę wiedzieć co jest teraz, a nie co było za Napoeolona.
- Teraz? W zasadzie nic, najprawdopodobniej prywatna melina.
- Na popijawy? - Spytał cicho Bąkalovic, stojąc przy jakichś uchylonych drzwiach.
- Możliwe. - odpowiedział Michał. - Czemu pytasz?
- Bo Voyght właśnie siedzi i chleje. O, teraz wciąga tabakę.
W ciągu dwóch sekund Michał i Koval dopadli szczeliny w drzwiach.
- Tak z łapy? Tak niehigienicznie? - skrzywił się Schczeri.
- A skąd ma wciągać, z tego stołu? - krytycznie spytał Bąkalovic.
Obaj spojrzeli na stół, przy którym najwyraźniej odbywała się trwająca dotąd libacja. Oprócz rozmaitej maści butelek i szklanek rozmiaru małych wiader, znajdowały się tam substancje, które w normalnie funkcjonującym organiźmie nie powinny oglądać światła dziennego.
- Ręka wygląda w porządku. - stwierdził Schczeri z przekonaniem.
- Chodźcie lepiej, bo nas zobaczy. Ale się zakuuuurwił! - Koval powiedział to najwyraźniej głośniej niż zamierzał, bo w tej chwili Voyght odwrócił się gwałtownie, patrząc prosto na podglądającą go trójkę.
- O kurwa! - powiedzieli to wszyscy czterej, każdy w innym tempie i intonacji.
- Wyyy! - Ryknął Czarny, odpychając od siebie stół, robiąc sobie miejsce do wstania. Butelki potoczyły się po stole, jedna z nich rozprysła się przy uderzeniu o podłogę. Zerwał się z krzesła najprędzej jak tylko mógł bedąc pijanym, po czym powiewając zwisającą mu na słuchawkach mp5, ruszył za uciekającymi, którzy dopadli najbliższych drzwi, wyglądajacych na wyjściowe.
- Zamknięte, psiamać! - Jęknął Schczeri, próbując się mocować ze sztabami.
- Nie ma czasu, tędy! - Łukasz wskazał schody prowadzące na wyższe piętra budynku. Puścili się po nich pędem, ścigani przez całkiem szybko się poruszającego Voyghta, jak na pijaną osobę o jego aparycji. Piętro jednak nie zaspokoiło ich oczekiwań - wszelkie dalsze przejścia były zamknięte, niektóre nawet zamurowane. Na powrót schodami nie było już szans - zostały zablokowane przez ryczącego Czarnego, wymachującego swoim pistoletem.
- Tędy! - Schczeri wskazał na otwarte okno, wyziębiające już i tak chłodne wnętrze budynku.
- Znoowu? - skrzywił się Koval, ale posłusznie wyskoczył przez okno, znikajac prędko za parapetem.
- W porządku.... nic mi nie jest... - odezwał się zaraz potem z poziomu gruntu. Tym razem jakoś żadna ciężarówka nie chciała tędy jechać.
- Chodziło mi o spuszczenie się po latarni! - przechylający się przez parapet Michał wskazał
wysoką latarnię, odległą od okna o kilkadziesiąt centymetrów. Zjechał po niej ostrożnie, robiąc miejsce Bąkalovicowi.
- Ja pierdolę! - Bąkalovic, gdy już zjechał na dół, miał na twarzy mieszankę złości i strachu.
- Coooo jest? - spytał Koval, wciąż lekko oszołomiony upadkiem.
- Buta mi ukradł! - Bąkalovic wskazał w górę. Istotnie, w opuszczonym przez nich przez chwilę oknie, Voyght groził im przy użyciu Martinowego trampka, którym ostatecznie cisnął w nich, po czym zniknął.
- Za nogę mnie złapał i zostało... - Bąkalovic podkuśtykał do swojego buta, zakładając go pospiesznie.
- Bierz Kovala i chodźmy. Chyba nie za dobrze z nim...
Koval właśnie leżał na cienkiej warstwie śniegu, znajdującym się tu po poprzedniej, zimowej nocy, machając ochoczo rękoma i nogami.
- Patrzcie! - zawołał wesoło - Robię pajaca na koksie, taki ze mnie gangsta!
Podnieśli go szybko i wspierajacego się na ich ramionach, zaczęli prowadzić w najkorzystniejszą drogę do ucieczki - przed siebie. Gdy akurat mijali wrota opuszczonego przez nich budynku, te zostały wyważone silnym uderzeniem, które dosłownie wyrwało je z zawiasów.
- Kuurwa! - krzyknął w noc Czarny Voyght, dysząc ciężko. Ten widok podziałał nawet na Kovala, wyrywając go z oszołomienia. Wszyscy trzej ruszyli do przodu takim pędem, jakby zobaczyli samego diabła.
I tak istotnie było.

W nieco innej części Wrocławia, szło obok siebie dwóch mężczyzn. Jeden z nich, oczywiście, starał się utrzymać odpowiednią odległość między nimi, aby nie zostać uznanym za geja. Drugi natomiast, większy i grubszy, myślał tylko o tym, dlaczego jego Consiegliori go ciąga po nocy po jakichś ciemnych uliczkach, nie mówiąc nawet dokąd idą.
Boss najpotężniejszej mafii w mieście, to osoba która powinna się odznaczać dużym doświadczeniem, sprytem i umiejętnością przewidywania.
Harzanowicz naprawdę nie zasłużył na to stanowisko.
Mówiąc szczerze, to po prostu wygrał je kiedyś w kości.
Podejrzenia zaczęły świtać w wypalonej tanią wódką głowie, dopiero gdy Coppoli kazał mu poczekać, a sam zniknął w jakiejś bramie. Wtedy dopiero Harzanowicz pomyślał, że może ktoś, komu dotąd zawierzał życie, kogo obdarzał zaufaniem, jest zdolny aby go zdradzić.
Istnieje pewne powiedzenie, które mówi "Polak mądry po szkodzie".
Do Harzanowicza pasowało by zapewne "Cygan mądry dziesięć sekund przed szkodą", bo tyle dokładnie czasu minęło od chwili gdy zdał on sobie sprawę z sytuacji, do chwili naciśnięcia spustu. Człowiek odznaczajacy się dużym refleksem może uniknął by tej kuli, lecz nie ktoś, kto od kilku lat pasie się na złodziejskiej pensji, obżerając się na potęgę. Pierwsza kula trafiła Harzanowicza w wzdęte cielsko. Podobnie jak cztery kolejne, które zostały wystrzelone, nim rom padł na bruk, obryzgując go własną krwią.
Coppoli wyszedł z bramy, zapinając rozporek, po czym powoli podszedł do Harzanowicza.
- Jak tam? - spytał cygana, jak gdyby nigdy nic.
- Po... poomścisz? - wycharczał krwawo Harzanowicz, chwytając Włocha za nogawkę spodni. Jeśli przed śmiercią nie nagrzeszył wystarczająco, to na pewno tą naiwnością załatwił sobie miejscówkę w największym kotle, jaki diabli znajdą.
- Oczywiście. - Odparł Paolo chłodno, patrząc Harzanowiczowi prosto w twarz. Na tej twarzy, pojawił się słaby uśmiech.
Z tym uśmiechem na twarzy, zmarł Harzanowicz - boss cygańskiej mafii.
- I co Hobbit? Mówiłem że nas nie ochuja! - rozległ się głos zza najbliższego, betonowego śmietnika.
- Witam, panie Windykator. A także panie Hobbicie. I cała reszta też może wyjść, jestem sam. - Coppoli z ulgą odwrócił wzrok od ciała. - Wedle umowy.
Pierwszy z cienia wysunął się ogolony na łyso zbir o oczach szaleńca. Ściskał on w ręku jakiś powojenny sześciostrzałowiec, zapewne z czwartej ręki. Zbliżył się on do martwego roma, mierząc w niego nerwowo. Miał jeszcze jedną kulę.
- Jakżeś martwy, to czego się jeszcze, kurwa ,cieszysz? - krzyknął piskliwie, zaczynając naciskać spust.
- Starczy. - surowo stwierdził Coppoli.
- Ma rację, Edi. Zostaw sobie tą kulę. - odezwał się Windykator, wynurzając się z mroku za śmietnikiem. Za nim szedł ponuro wpatrzony w Paola Hobbit. Zza dwóch najbliższych rogów wynurzyli się kolejni członkowie gangu.
Coppoli podejrzewał, że taka słaba szajka jak ta, nie może mieć więcej niż pięćdziesięciu członków. Wiedział też, że Windykator zbyt będzie się obawiał zarówno pułapki, jak i niekompetentnego działania, by pozwolić iść tylko zabójcy. Coppoli sądził, wiedząc że tego typu gangi brak wyszkolenia nadrabiają zmasowanym atakiem, że Windykator weźmie ze sobą przynajmniej połowę ze swojej mafii.
Grupa Windykatora liczyła sobie trzydzieści osób. Tej nocy, na tym podwórzu, znajdywało się dwudziestu dziewięciu z nich - ten który żałował, że nie może zwolnić się w pracy w osiedlowym markecie, aby przyjść razem z resztą chłopaków, miał przestać żałować już następnego ranka, gdy dojdą do niego wieści.
- Nie spodziewaliście się chyba że przybędę tu z całym szwadronem cyganerii? - spytał Coppoli z lekkim uśmiechem na ustach.
- Co było, to nieważne. Witamy w naszej drużynie - Windykator wyciągnął rękę w stronę Włocha.
- Z chęcią pomogę wam zajść wysoko. - Coppoli uśmiechnął się szczerze, przyjmując uścisk dłoni. Ruszył wraz z roześmianą grupą w jakimś obranym przez nich kierunku. O ile mógł ocenić, ekwipunek bojowy gangu nie był znaczący - kije bejsbolowe, kastety, nawet kilka siekier. Najprawdopodobniej, poza Edim, pistolety mógł mieć Windykator i jeszcze dwóch członków jego gangu, którym kolby wystawały ze spodni.
"Idioci. Jak mogliśmy dopuścić do obrad kogoś takiego?" zdumiał się Coppoli w myślach, po czym starannie zaczął liczyć kroki. Kiedy naliczył ich czterdzieści pięć, szepnął do Windykatora:
- Niebo jest wystarczająco wysoko, jak dla was? - I równo z pięćdziesiątym krokiem wyrwał się spod ręki Windykatora, obejmującego go przyjaźnie, i wyprowadził cios łokciem w żołądek. Nim dresiarnia zdążyła zareagować, dał nura w najbliższą bramę. A potem było już dla nich za późno. Na ulicy pojawiły się dwa, jadące z naprzeciw żuki, w których oknach pojawiły się płomienie wystrzeliwanych z szybką prędkością kul. Gdy kilkunastu zbirów padło, obrywając ciężko, oba samochody gwałtownie zawróciły i zachamowały. Tylne drzwi żuków się otworzyły, wypuszczając kilkunastu uzbrojonych w broń palną cyganów. Kilku co sprytniejszych dresów zaczęło uciekać, lecz kule dopadły ich jako pierwszych. Reszta zareagowała jedyną im znaną formą ataku - masową szarżą. Skończyło się to dla nich tragicznie. Wszyscy zginęli od razu, jedynie Hobbit zdołał dotrzeć do lini ataku, z tylko jedną raną postrzałową w lewej ręce. Nacierając agresywnie uderzył pięścią jednego z cyganów, prosto w szczękę, wykorzystując rozpęd do dodatkowego kopnięcia go z półobrotu. Była to ostatnia rzecz, jaką uczynił w swoim życiu, wściekli cyganie rozszarpali go kolejnymi strzałami. Ten, którego dopadł członek bandy Windykatora, był martwy. Nie było jednak czasu na rozpaczanie. Nim dym zdążył się rozwiać, Żuki wraz z wszystkimi cyganami i Coppolim w środku, już jechały do najbliższej dziupli należącej jeszcze przed półgodziną do Harzanowicza.
- Świetna robota, panowie. - Paolo spojrzał na zegarek. - Szybka zmiana wozów i spotykamy się w kolejnym punkcie tego wieczoru. Bedę w klubie Bada-Brzdąk.

Klub Bada-Brzdąk był największym klubem ze striptizem we Wrocławiu. I jednym z dwóch, oczywiście, tak więc nie musiał być wcale specjalnie wielki, żeby być tym największym. O rozmiarach tego lokalu najlepiej świadczył fakt, iż sprzątaczka nie przestała czuć urazy do menedżera klubu, Długoręby, o to że zmienił jej komórkę na miotły na przebieralnię ( Czy też raczej ubieralnię, z racji miejsca w jakim się znajdowała) dla pracujących tu dziewczyn. Sam klub składał się z wąskiego baru i niewiele szerszej platformy, na której o każdej porze dnia i nocy produkowały się Polki, Rosjanki i Ukrainki, pragnące zarobić pieniądze za pokazywanie swojego ciała, a w jednym ekstremalnym przypadku, na grożeniu że pokaże się swoje ciało, jeśli zaraz nie zbierze się tutaj spora sumka. W kącie zadymionej salki znajdowały się trzy stoliki.
Przy jednym z nich znajdował się Michał Długoręba, stukający nerwowo palcami w blat czarnego stolika. Jego oczy błądziły czujnie po sali, wypatrując czegokolwiek podejrzanego. W pewnym momencie natrafiły na wejście, w którym właśnie zjawił się Coppoli. Wedle otrzymanych wskazówek, bramkarze przy wejściu dokładnie go obszukali. Gdy nie znaleźli przy nim nic podejrzanego, skierowali go do stolika menedżera klubu. W połowie drogi Coppoliego, Długorębie widok przesłoniła Krystyna, zarabiajaca tutaj jako sprzątaczka, występując też jako wspomniany wyżej "ekstremalny przypadek". Spryskała stolik Długoręby jakąś mocno alkoholową cieczą, po czym zaczęła go intensywnie przecierać szmatą, od góry, po bokach i od dołu.
- Gdzie mi się pani tu wpierdala! - zirytował się menedżer klubu - Ile razy mówiłem żeby sprzątać po zamknięciu lokalu!
- W całodobowej knajpie , ale wymyślił! - parsknęła sprzątaczka, lecz posłusznie zarzuciła sobie szmatę na ramię i odeszła. Tymczasem Coppoli nadszedł i usiadł naprzeciwko bossa jednej z Wrocławskich mafii.
- Plan się sprawdził? - spytał Długoręba, udając pozorne zainteresowanie występem, w rzeczywistości jednak chłonąc każde słowo Włocha.
- W stu procentach. Harzanowicz martwy. Windykator też już nigdy nie będzie przeszkadzał Ci w prowadzeniu interesów.
- Dzięki Bogu... ta jego zwierzęca polityka jaką prowadził... Wiele razy mi wchodził w drogę, cieszę się, że już po nim. Napijesz się czegoś, na koszt firmy?
- Jestem zmuszony odmówić, myślę że czeka mnie dzisiaj jeszcze dużo pracy.
- Co ty pieprzysz, teraz to ja Cię tak ustawię! - Długoręba machnął ręką ponad głową, najwyraźniej sugerując jak bardzo Coppoli będzie ustawiony i dokąd będzie miał wszystkiego. - Nie było żadnych problemów?
- Żartujesz? Przyszli chyba wszyscy z jego bandy, kretyni. Ta mafia już praktycznie nie istnieje. Możemy zająć się naszymi wspólnymi sprawami.
- Dobrze. - Michał pokiwał głową i spojrzał Coppoliemu w oczy. - Jeśli weźmiesz na siebie wszelkie kłopoty związane z dzisiejszą nocą... dwadzieścia procent naszych udziałów, będzie Twoje.
Coppoli przechylił się lekko na krześle, udając głęboki namysł. Gdy już powrócił do normalnej pozycji, to jest pochylenia się nad stołem, powiedział:
- Myślałem raczej o stu procentach tego, co przetrwa najbliższą godzinę.
Długoręba z początku nie zrozumiał. Zrozumiał dopiero wtedy, gdy usłyszał pod stołem szczęk odblokowywanego zamka, niesłyszalny dla nikogo innego, z powodu głośnej muzyki, towarzyszącej występom striptizerek.
- Jak ty... - zaczął, lecz w tej chwili już zrozumiał. Wiedział że sala była kilka razy dokładnie sprawdzona, Coppoli przeszukany został równie rzetelnie. Nie było żadnych szans na podrzucenie broni do stolika. Ludziom, którzy wykonywali te czynności, Długoręba ufał bezgranicznie.
Od góry.
Po bokach.
I od dołu.
"Trzeba było zostawić tej starej wariatce tą jej komórkę" - pomyślał smutno, wiedząc mniej więcej co wydarzy się w kolejnych minutach. Opanował chęć spojrzenia pod stół, aby zobaczyć pistolet przyciskany do jego podbrzusza.
- Dokładnie w tej chwili twoje kasyna i zakłady bukmacherskie są przejmowane przez naszych chłopaków. Dilerzy zostaną zabici, fabryczki amfetaminy zniszczone. Za dziesięć minut spłonie twój drugi klub, ten natomiast zostanie spalony jutro. Jedyne co zostanie z wpływów twojej mafii, to ten wasz obóz terrorystyczny... Twój poplecznik, Jacob Borys, poszedł z nami na ugodę, więc w zamian za comiesięczny procent zostawimy to w jego rękach. Ale nie będziecie już dla nas zagrożeniem. Zwłaszcza nie ty. - Głos Coppoliego był jak zwykle spokojny, żeby nie powiedzieć "przymulony", lecz wewnątrz Paolo dosłownie skręcał się z nerwów. Pożałował że odmówił przyjęcia drinka, ale nie było na to czasu. - Za chwilę włożę broń do kieszeni. Wyjdziemy stąd razem. Bedę stał blisko Ciebie, gotowy wypalić Ci w bebechy w każdej chwili. Z tej odległości będzie to strzał zabójczy. Jeśli wykonasz jakieś działanie, mogące mi zaszkodzić, pewnie skończę martwy. Nie bedę miał więc nic do stracenia, wykonując tak mało męczące zajęcie jak naciśnięcie spustu. Licz się z tym.
Michał pokiwał głową. Dopił szybko swojego drinka, czując potworną suchość w ustach. Wstał powoli, nie spuszczając wzroku z Paola. Przeszli razem przez drzwi prowadzące na ulicę. Długoręba surowo nakazał wszystkim zostać na miejscu, lecz Coppoli i tak wiedział, że ktoś zostanie wysłany za szefem.
Szli przez parę minut, w całkowitym milczeniu, Długoręba nieco przed Coppolim. Gdy dotarli do ciemnego parku, Coppoli nakazał Polakowi się zatrzymać. Sam stanął naprzeciw Długoręby, nie spuszczając z niego oka.
- Harzanowicz, Windykator, kto będzie po mnie? Walkov, Cołbucci? Na którymś z nich się natniesz, to pewne. - zaczął rozmowę szef Psiego Pola.
- Cóż, nie naciąłem się na tobie, a co będzie dalej to nie Twoje zmartwienie. - westchnął Coppoli, najwyraźniej niezadowolony że ma przed sobą tyle roboty.
W tym momencie rozległ się strzał. Długoręba skurczył się w sobie odruchowo, sądząc że kula dosięgnie jego. Był to jednak strzał odległy, o przynajmniej kilkadziesiąt metrów. Od razu po pierwszym huku, pojawił się drugi i tak samo zniknął w ciszy bloków.
Był to znak dla Coppoliego, że obstawa Długoręby została wyeliminowana.
- Masz teraz dwie możliwości. - przemówił Włoch ponurym głosem, wyciągając z kieszeni płaszcza pistolet z tłumikiem. - Możesz zginąć jak pies, błagając o każdą sekundę życia. Możesz też zginąć jak na mężczyznę przystało.
Długoręba wyprostował się dumnie, gotowy na przyjęcie kuli.
- Strzelaj. - powiedział - Nic więcej nie mam Ci do powiedzenia.
- Wierz mi, to nic osobistego, tylko biznes. Zawsze cię lubiłem. - powiedział Coppoli po chwili milczenia, po czym oddał strzał.
Piętnaście sekund później pojawił się nieoznakowany mercedes, do którego Paolo wsiadł, ocierajac czoło.
- Nigdy więcej nie zamierzam wykonywać takiej harówy sam. Jedźmy. - nakazał kierowcy. Ten wiedział dokładnie, gdzie mają się kierować.
Na owianą złą sławą, BNZ-tę.

Premislav Walkov był sprytniejszy od swoich poprzedników w planach Coppoliego. Już wcześniej zamierzał przyjść na spotkanie z Paolem w towarzystwie uzbrojonych po zęby podwładnych. Gdy tylko doszły go wieści o śmierci Windykatora, stwierdził, że z Coppolim w żadne układy wejść mu nie wolno, powinno się natomiast go zabić, póki jest na to czas. Dlatego podwórze pomiędzy Barycką, Ledóchowskiego, Prusa i Pestalozziego zostało obstawione dwoma tuzinami doborowych żołnierzy Walkova, będącymi niejednokrotnie zwycięzcami w organizowanych przez jego mafię, podziemnych walkach. Według Walkova, to miało wystarczyć do zlikwidowania niczego nie podejrzewającego Coppoliego i jego obstawy.
Co